Iratxe Mugire barakaldarrak (1984) ‘Innis Fodhla’ izeneko lehen diskoa kaleratu zuen 2002an. Harrezkero, musikaren munduari lotuta jarraitu du. Une honetan, ‘La piel transparente’ lan berria aurkezten ari da. Autoekoizpenaren bidetik jo, eta hiru urte behar izan ditu diskoari forma emateko. Egileak berak euskaraz, gaztelaniaz eta galegoz konposatutako eta abestutako hamaika kanta. Nabarmentzekoak dira eskaintzaren soiltasuna eta ekoizpen zaindua, izan ere, Mugirek bi gitarren laguntza baino ez du behar bere ahots goxo garbia janzteko. Eta, halere, biluzik ageri da bere letretan, sakon eta zintzo. Merezi du haren kontzertu intimoetako batera joatea… ezetz hunkitu gabe irten!

–Zergatik erabaki duzu orain, lehen lana kaleratu zenuenetik hainbeste denbora pasatu eta gero, disko berri bat ateratzea?

–Disko honen atzetik ibili naiz urte hauetan guztietan, eta momentu egokia eta baldintza egokiak batu direnean jaio da. Nigatik izan balitz, lehenago jaioko zen, baina urte hauetako esperientziek eta ikasitako guztiak heldutasuna eman diote lanari, eta eskertzen dut.

–Autoedizioaren bidetik jo duzu. Horrek askatasun osoa emango zizun, baina baita lan handia ere.

–Hori da ordaindu beharreko prezioa. Saria, momentu oro nork bere obraren eta bere erabakien kontrola izatea da. Merezi du. Baina oso erabaki kontzientea izan behar du, askotan latza delako; egunak hogeita lau ordu ditu, eta disko bat ekoizteko garaian denbora bi zatitan banatzen da: soldata bat bermatzen dizun lanbideari eskainitakoa eta inbertsio bat behar duen proiektu batean lan egitekoa. Horregatik luzatzen dira hainbeste honelako ekoizpenak.

–Diskoa presarik gabe eta mimoz egindako lanaren emaitza da, ezta?

–Hiru urteko proiektua izan da, nahiz eta abestiak aldez aurretik idatzitakoak ziren, bakoitza garai batean. Horietatik batzuk aukeratu nituen diskoa osatzeko. Astiro egin dugu aurrera, baina tinko, lanari eutsiz eta gelditu gabe.

Norbaiti laguntzea

–Zergatik abesten duzu? Zertarako? Norentzat?

–Arimatik irteten zaidalako abesten eta idazten dut, neure buruari esan behar diodalako abestietan esaten dudana, neure buruaren kontzientzia hartzeko, mundua metabolizatzeko. Naizenarekin kontaktatzeko. Baina gutako bakoitzak bihotza zabaldu eta kontzientzia agerian uzten dituenean, horrek eragina du besteengan. Norbaiti laguntzen diola pentsatu nahi dut. Inor nire musikarekin hunkitzen denean ohartzen naiz badudala funtzio bat, eta hori oso handia da.

–Nola definituko zenuke zure musika estiloa?

–Ez daukat definiziorik eta ez dut bilatzen, estilo bat bilatzen ez dudan bezala. Disko honetan kutsu ezberdin asko daude: country, rumba, folk, tex-mex… Baina, ‘Hemeretzi primadera rock’ abestia izan ezik, rock estilokoa dena argi eta garbi, abestiak ez dira ez bata ez bestea, euren esentzia mantentzen dute estilo bat baino gehiago nahastu arren.

–Soiltasunaren eta doinu goxoen alde egiten duzu.

–Gauzak kontatzeko modu bat da, eta oraingoan horrela egin dugu, instrumentu gutxirekin baina ekoizpen oso zainduarekin, soinu garbia eta hurbiltasuna bilatuz. Doinu goxoz jantzirik, sakontasun handiko letrak daude, eta horiek ez dira beti hain goxoak…

–Zeri buruz dihardute zure letrek?

–Bizitzaz, zertaz bestela; neure buruaz, neure esperientziaz eta eboluzioaz, neure ikasketez, munduarekin dudan harremanaz. Eta, aldi berean, hori guztia unibertsala da, beraz, nitaz dihardute, baina baita ni ez naizen horiez ere.

–Euskaraz, gaztelaniaz eta galegoz abesten duzu. Transmititzeko gaitasun berbera duzu hizkuntza guztietan?

–Euskara eta gaztelania nire eguneroko hizkuntzak dira, eta galegoa ere hainbat urtez nire eguneroko bizitzaren parte izan zen. Abesti hauen hitzak nire bihotzetik irten dira, eta hizkuntza momentu haietako bakoitza ekartzeko bidea, garraiobidea izan da. Ni hunkitzen nauena eta kontatzen dudana autentikoa da, horregatik lortzen dut entzuleengana iristea, ez letren hizkuntzagatik.